پرسش و پرسشگری سهم والایی را در تعاملات انسانی به خود اختصاص داده است و مقولۀ پرسش هنری یا بلاغی نیز در این رابطه مطرح شده و می‌توان ایفای نقش آن را در زمینه‌های مختلف به ویژه بحث القای مطالب و آموزش مشاهده کرد. بنابراین به نظر می‌رسد که بررسی دقیق‌تر این موضوع در زبان به ویژه مطالعات قرآنی، راهگشای فهم بهتر از آموزه‌های قرآن کریم است. لذا مقالۀ زیر با بررسی آیاتی در قرآن که خداوند به عنوان گوینده، بشر یعنی مخاطب را در موضع پرسش قرار داده است، به بررسی مقولۀ پرسشگری در این آیات می‌پردازد و به سؤالاتی همچون چگونگی ابعاد و زوایای پرسشگری خداوند در قرآن کریم، چگونگی کاربرد آن‌ها در راستای مقاصد الهی و جایگاهشان در کلام وحی پاسخ می‌دهد. چارچوب سٶالات بلاغی و مفاهیم مرتبط با آن، مبنای این نگرش را تشکیل می‌دهد. در این رابطه، پرسش‌های به کاررفته در سورۀ یس نیز به عنوان مطالعۀ موردی، بررسی خواهند شد و این نتیجه حاصل می‌شود که خداوند پرسش‌هایی را در قالب پرسش‌های هنری، با اهداف متعدد بلاغی و نه به عنوان ابزاری برای کسب اطلاعات بیان کرده است و به همین علت می‌توان او را به مثابۀ پرسشگری بزرگ با پرسش‌های هدفمند قلمداد کرد.
)