Dating and Audience Analysis of Sūrat Al-Kahf Based on Historical Reconstruction Method

Document Type : Original

Authors

1 PhD Student, Department of Quranic sciences and Ḥadīth, Faculty of Theology and Ahl al-Bayt Studies, University of Isfahan, Isfahan, Iran

2 Assistant Professor, Department of Quranic sciences and Ḥadīth, Faculty of Theology and Ahl al-Bayt Studies, University of Isfahan, Isfahan, Iran

Abstract

The presence of disbelievers among the People of the Book or Ahl al-Kitāb (Arabic: أهلُ الکِتاب), particularly the Jews, is observed in the context of the causes of revelation (Arabic: اَلْنُّزول, Romanized: al-nuzūl) associated with sūrat al-Kahf (Arabic: الکهف, lit.: the Cave) and some of its narratives, such as the story of the owner of two gardens. Researchers also interpret ‘Ḥizbain (Arabic: حِزْبَین) in verse 12 as referring to the Jews and Christians. Furthermore, references to events such as the Companions of the Cave (Arabic: أَصْحَابُ الکَهْف, Romanized: ʾAṣḥāb al-Kahf) and 7Dhu l-Qarnayn (Arabic: ذوالقَرنَین), which bear the influence of Christianity and Judaism, strengthen the hypothesis of the presence of the People of the Book among the audience of the surah (the chapter). This is while most commentators (Arabic: مُفسّر; plural: Arabic: مفسّرون, romanized: mufassirūn) consider sūrat al-Kahf to be Meccan and do not believe in the presence of the People of the Book in Mecca; thus, they attempt to justify these tafsīrs (Arabic: تفسیر, English: explanation), events, and reasons and causes for revelation. The present study aims to identify the audience of the sūrah with the help of historical reconstruction methods. To this end, it first determines the date of this sūrah by using the implications of the verses, historical accounts, its position in the lists of revelation, and the perspectives of commentators. The result of this dating establishes the revelation of sūrat al-Kahf coinciding with the Prophet’s journey to Aṭ-Ṭāʾif (Arabic: اَلطَّائِفُ‎, lit.:  The circulated or encircled) in the tenth year of his mission (10th year of Biʿtha or the the 10th year of the beginning of Prophet Muhammad’s mission). The audience profiling of this sūrat also indicates the presence of commonalities between the audience of sūrat al-Kahf and the inhabitants of Ṭāʾif, which includes not only polytheists but also Christian and Jewish people. The events of this sūrah, the reasons and causes for revelation, hapax legomenon, borrowed vocabulary, the context of the sūrah, and historical reports support this conclusion.

Keywords

Main Subjects


  1. قرآن کریم.
  2. آقادوستی، الهام؛ احمدنژاد، امیر؛ شکرانی، رضا. (1403ش). بازسازی فضای دینی حبشه در سال پنجم بعثت با محوریت سورۀ مریم. تاریخ اسلام و ایران. 33(60)، ص35- https://doi.org/10.22051/hii.2024.43647.2789
  3. آلوسى، محمود بن عبدالله‏. (1415ق). روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی‏، (تحقیق علی عبدالبارى عطیه). بیروت. دار الکتب العلمیه.
  4. ابن‌اثیر، عزالدین. (1385ق). الکامل فی التاریخ. بیروت: دار صادر.
  5. ابن‌‏عاشور، محمدطاهر. (1420ق). تفسیر التحریر و التنویر. بیروت: مؤسسة التاریخ العربی.
  6. ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر. (۱۴۱۹ق). تفسیر القرآن العظیم. بیروت: دار الکتب العلمیه.
  7. ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر. (بی‌تا). البدایة والنهایه، (تحقیق علی شیری). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  8. پاکتچی، احمد. (1390ش). آزمونی بر خوانش تاریخی روایات قصص؛ مطالعۀ موردی: داستان اصحاب کهف. صحیفۀ مبین. ش49، 7-24.
  9. پاکتچی، احمد. (1391ش). روش‌شناسی تاریخ. تهران: دانشگاه امام صادق(ع).
  10. پهلوان، منصور؛ اقبال، ابراهیم؛ حیدری مزرعه آخوند، محمدعلی. (1395ش).نقد و بررسی روش آماری در تاریخ‌گذاری قرآن، آموزه‌های قرآنی،13 (24)، 185-206.
  11. جابری، محمد عابد. (1399ش). تفسیر سوره‌های قرآن بر اساس ترتیب نزول، (ترجمۀ محسن آرمین). تهران: نشر نی.
  12. جفری، آرتور. (1372ش). واژه‌های دخیل در قرآن، (ترجمۀ فریدون بدره‌ای). تهران: توس.
  13. جواد، علی. (1422ق). المفصل فى تاریخ العرب قبل الإسلام. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  14. جواد، علی. (بی‌تا). المفصل فى تاریخ العرب قبل الإسلام. لبنان: دار الساقی.
  15. حامدسقایان، مهدی؛ عباسی، رضا. (1395ش). بررسی عنصر زمان از منظر روایت‌شناسی در طرح قصص سورۀ کهف. پژوهشنامۀ قرآن و حدیث،10(19)، 125-144. http://dorl.net/dor/20.1001.1.20080417.1395.10.19.6.2
  16. حموی، ابوعبدالله یاقوت. (1995م). معجم البلدان. بیروت: دار صادر.
  17. دروزه، محمد عزت. (۱۴۲۱م). التفسیر الحدیث: ترتیب السور حسب النزول‏. بیروت: دار الغرب الإسلامی.
  18. دروزه، محمد عزت. (1964م). عصر النبی وبیئته قبل البعثه. بیروت: دار الیقظة العربیه.
  19. دروزه، محمد عزت. (1969م). تاریخ بنی‌اسرائیل من أسفارهم. بیروت: المکتبة العصریه للطباعة والنشر.
  20. رامیار، محمود. (1369ش). تاریخ قرآن. تهران: امیرکبیر.
  21. زمخشرى، محمود بن عمر. (1407). الکشاف‏. بیروت: دار الکتاب العربی‏.
  22. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر. (1421ق). الإتقان فی علوم القرآن. بیروت: دار الکتب العربی.
  23. طاهری، فاطمه. (1397ش). طائف در عصر نبوی. (استاد راهنما: محمد سپهری). پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد. دانشگاه آزاد اسلامی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی. گروه تاریخ.
  24. طباطبایى، سید محمدحسین‏. (1390ق). المیزان فی تفسیر القرآن‏. بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات‏.
  25. طبرسى، فضل بن حسن‏. (1372ش). مجمع البیان فی تفسیر القرآن‏، (تصحیح فضل‌‏الله‏ یزدى طباطبایى و هاشم رسولی). تهران: ناصرخسرو.
  26. طبری، محمد بن جریر. (بی‌تا). تاریخ الامم والملوک. بی‌جا: دار التراث.
  27. عارف کشفی، سید جعفر. (1395ش). رسول خدا و یهود. قم: انتشارات دانشگاه ادیان و مذاهب.
  28. عهد عتیق، (ترجمۀ فارسی). (بی‌تا). بی‌جا: بی‌نا.
  29. فخر رازی، محمد بن عمر. (1420ق). التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  30. القاری الطائفی، عبدالحفیظ بن عثمان. (1431ق). رسالة فی أخبار الطائف، (تحقیق دکتر علی عمر). قاهره: نوابغ الفکر.
  31. کریمی‌نیا، مرتضی. (1393ش). تکامد در قرآن: تحلیلی بر واژه‌ها و ترکیبات تک‌کاربرد در قرآن کریم. پژوهش‌های قرآن و حدیث، 47(2)، 247-284. https://doi.org/10.22059/jqst.2014.54280
  32. کلبی، ابومنذر هشام بن محمد. (1364ش). کتاب الاصنام؛ تنکیس الاصنام، (ترجمۀ سید محمدرضا جلالی نائینی). تهران: نشر نی.
  33. گروه روش‌شناسی و تاریخ‌نگاری پژوهشکدۀ تاریخ اسلام. (1393ش). گفتارهایی در باب تاریخ‌نگاری و روش‌شناسی تاریخی. تهران: پژوهشکدۀ تاریخ اسلام.
  34. المجذوب، احمدعلی. (1380ش). اصحاب کهف در تورات و انجیل و قرآن، (ترجمۀ محمدصادق عارف). مشهد: بنیاد پژوهش‌های اسلامی.
  35. مقاتل بن سلیمان. (1423ق). تفسیر مقاتل بن سلیمان. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  36. نکونام، جعفر. (1385ش). جستاری در تاریخ‌گذاری قرآن. پژوهش‌نامۀ قرآن و حدیث، ش1، 25-52.
  37. نیازمند، سید رضا. (1390ش). شرحی بر قرآن به ترتیب نزول آیات. اصفهان: بنی‌هاشم.
  38. واقدی، محمد بن عمر. (بی‌تا). المغازی. بیروت: مؤسسة الأعلمی.
  39. یعقوبی، احمد بن اسحاق. (بی‌تا). تاریخ الیعقوبی. بیروت: دار صادر.
  40. Block, C. (2013). The Qur'an in Christian-Muslim Dialogue. London: Routledge.
  41. Crone, P. (2005). How Did the Quranic Pagans Make a Living?. Bulletin of the School of Oriental and African Studies, 68(3), 387-399. https://www.doi.org/ 10.1017/S0041977X05000224
  42. Reynolds, Gabriel Said. (2010). The Qur’an and its biblical subtext. Canada: Routledge.