The Application of Kufr in the Qurʾān (A Case Study of Sūrah al-Baqarah)

Document Type : Review

Authors

1 PhD Student in Qurʾānic and Ḥadīth Sciences, Razavi University of Islamic Sciences, Mashhad, Iran.

2 Corresponding Author, PhD Student in Qurʾānic and Ḥadīth Sciences, Razavi University of Islamic Sciences, Mashhad, Iran.

Abstract

A precise understanding of religious terminology necessitates not only an awareness of its lexical and terminological meanings but also a thorough examination of its Qurʾānic and ḥadīth-based applications. Failure to account for this dimension may lead to misinterpretations of scriptural texts. This study, employing a descriptive-analytical methodology, investigates the application of the term kufr (Arabic: کفر) in the Qurʾān with reference to a specific juridical definition, namely "the absence of Islam". Given the extensive occurrence of kufr in the Qurʾān, this research confines its scope to Sūrah al-Baqarah. The findings indicate that the usage of kufr and its derivatives in Sūrah al-Baqarah does not correspond unequivocally to its theological and juridical definition. The Ahl-al-Kitāb (People of the Book), despite their claim to faith, are designated as kuffār (Arabic: کفار, lit: disbelievers) due to their hostile stance towards their own prophets, divine injunctions, and the Prophet Muḥammad (PBUH). Likewise, the polytheists of Mecca are categorized as kuffār not merely due to their non-Muslim status but owing to their particular attributes and adversarial conduct, despite the completion of divine proof (Arabic: إتمام الحجة, Romanized: itmām al-ḥujjah) against them. Thus, an analysis of the contextual nuances of verses addressing kufr, whether concerning the Ahl-al-Kitāb (Arabic: أهل الکتاب), polytheists, or hypocrites, along with an examination of specific instances referenced in the Qurʾān, demonstrates that the designation kāfir (Arabic: کافر) does not universally apply to every non-Muslim individual per se.

Keywords

Main Subjects

References

  1. قرآن کریم، (ترجمۀ حسین انصاریان).
  2. ابن‌بابویه، محمد بن علی. (1378ق). عیون أخبار الرضا علیه‌السلام. تهران: نشر جهان.
  3. ابن‌بابویه، محمد بن علی. (1413ق). من لا یحضره الفقیه. قم: مؤسسة النشر الإسلامی.
  4. ابن‌حیون، نعمان بن محمد. (1385ق). دعائم الإسلام. قم: مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث.
  5. ابن‌عاشور، محمد طاهر. (1420ق). تفسیر التحریر و التنویر المعروف بتفسیر ابن عاشور. بیروت: مؤسسة التاریخ العربی.
  6. اشکوری، محمد بن علی. (1373ق). تفسیر شریف لاهیجى. تهران: نشر داد.
  7. افتخاری، اصغر؛ باباخانی، مجتبی. (1394ش). معناشناسی استکبار در قرآن کریم. آموزه‌های قرآنی، 12(22)، 27-54.
  8. انصاری، مرتضی بن محمدامین. (1410ق). المکاسب، (تحقیق کلانتر). قم: دار الکتاب.
  9. ایروانی، جواد؛ حق‌پناه، رضا؛ انجم‌شعاع، محمدرضا. (1400ش). تحلیل روایات موهم تکفیر مبتنی بر مراتب کفر و ضلالت و اصطلاح‌شناسی قرآنی. مطالعات فهم حدیث، 8(1)، 157-175. https://doi.org/10.30479/mfh.2021.2495.
  10. آذرنوش، آذرتاش. (1391ش). بررسی زبان‌شناختی واژۀ قرآنی کفر. ادب عربی، 4(3)، 1-16. https://doi.org/10.22059/jalit.2012.30317
  11. بیضاوی، عبدالله بن عمر. (1418ق). أنوار التنزیل و أسرار التأویل. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  12. حمیری، عبد الله بن جعفر. (1413ق). قرب الإسناد. قم: مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث.
  13. ربانی گلپایگانی، علی. (1418ق). القواعد الکلامیة. قم: مؤسسة الإمام الصادق(ع).
  14. رستمی ثانی، عباسعلی. (1400ش). بررسی تحول معناشناسی تاریخی واژۀ کفر در قرآن. مطالعات تاریخی قرآن و حدیث، (70)27، 238-227.
  15. روشن‌ضمیر، محمدابراهیم؛ مهدوی ارجمند، مصطفی. (1403ش). تحلیل مفهوم کفر در فقه و کلام و پیامدهای فقهی آن. آموزه‌های فقه مدنی، 16(29)، 101-120، https://doi.org/10.30513/cjd.2022.4035.1672
  16. زمخشری، محمود بن عمر. (1407ق). الکشاف. بیروت: دار الکتاب العربی.
  17. سلیمانی، حسین. (1399ش). ایمان و کفر دومرحله‌ای در قرآن. دین و دنیای معاصر، 7(1)، 1-18.
  18. شهیدی، سید مهدی. (1384ش). حوزۀ معنایی واژۀ کفر در قرآن کریم. تحقیقات قرآن و حدیث، 2(2)، 45-64. https://doi.org/10.22051/tqh.2006.3442
  19. طباطبایی، سید محمدحسین. (1390ق). المیزان فی تفسیر القرآن. بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات.
  20. طبرسی، فضل بن حسن. (1372ش). مجمع البیان. بیروت: دار المعرفة.
  21. طبری، محمد بن جریر. (1412ق). جامع البیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دار المعرفة.
  22. طیب، عبدالحسین. (1369ش). أطیب البیان فی تفسیر القرآن. تهران: اسلام.
  23. عسکری، حسن بن علی(ع) (امام). (1409ق). التفسیر المنسوب إلى الإمام الحسن العسکری علیه السلام. قم: مدرسة الإمام المهدی(ع).
  24. فضل‌الله، سید محمدحسین. (1419ق). من وحی القرآن. بیروت: دار الملاک.
  25. قرطبی، محمد بن احمد. (1364ش). الجامع لأحکام القرآن. تهران: ناصرخسرو.
  26. قره‌خانی، ناصر؛ طاهری‌نیا، علی‌باقر؛ فقهی، عبدالحسین. (1395ش). معنی‌شناسی تاریخی واژۀ «کفر» از کاربست جاهلی تا تضمین نحوی در قرآن. ادب عربی، 8(2)، 1-23. https://doi.org/10.22059/jalit.2017.60719
  27. قطب، سید. (1425ق). فی ظلال القرآن. بیروت: دار الشروق.
  28. قمی، علی بن ابراهیم. (1363ش). تفسیر القمی. قم: دار الکتاب.
  29. کلینی، محمد بن یعقوب. (1429ق). الکافی. تهران: دار الکتب الإسلامیة.
  30. نجفی، محمدحسن. (1404ق). جواهر الکلام. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
Quranic Doctrines
Volume 21, Issue 40
December 2024
Pages 251-276

Files

Share

How to cite

Statistics