@article { author = {نکونام, جعفر and جوانمردزاده, زکیه}, title = {}, journal = {Quranic Doctrines}, volume = {14}, number = {25}, pages = {191-210}, year = {2017}, publisher = {Razavi University of Islamic Sciences}, issn = {2251-9378}, eissn = {2783-4085}, doi = {}, abstract = {}, keywords = {}, title_fa = {نیاز به تفسیر قرآن به قرآن،ذاتی یا عرضی}, abstract_fa = {تفسیر قرآن به قرآن از جمله روش‌های تفسیری مورد توجه در دورۀ معاصر به شمار می‌رود و علامه طباطبایی از پیشگامان این روش در این دوره است. اینک این سٶال مطرح است که آیا ذات پاره‌ای از آیات قرآن در زمان نزولشان چنان است که جز با ارجاع به پاره‌ای دیگر از آیات قرآن قابل فهم نبوده است و مخاطبان قرآن بدون ارجاع آن آیات به آیات دیگر قادر به فهم مراد الهی نبوده‌اند؟ بررسی‌ها در این مقاله نشان می‌دهد که هیچ آیه‌ای از آیات قرآن وجود ندارد که هنگام نزول مرادش برای مخاطبان قرآن روشن نبوده باشد. آنان هرگز برای فهم مقاصد قرآن نیاز نداشتند که به آیات دیگر قرآن مراجعه کنند. منتها بر اثر گذشت زمان و فراموش شدن قرائن فهم مراد، در آیاتی از قرآن ابهام پدید آمد. یکی از قرائنی که به فهم مراد از این آیات مدد می‌رساند، آیات متحدالموضوعی است که در قرآن پراکنده است. لذا نیاز به تفسیر قرآن به قرآن نیازی عرضی است، نه ذاتی.}, keywords_fa = {تفسیر قرآن به قرآن,تفسیر آیه به آیه,ذاتی بودن نیاز به تفسیر,عرضی بودن نیاز به تفسیر}, url = {https://qd.razavi.ac.ir/article_334.html}, eprint = {https://qd.razavi.ac.ir/article_334_8257708b7aebf561a5a739d922d378b6.pdf} }